ព្រះពុទ្ធសម្តែងដើមហេតុនៃទុក្ខ គឺ អវិជ្ជា ។ ហេតុនោះ ព្រះអង្គទើបណែនាំឲ្យមនុស្សស្វែងរកបញ្ញា ។ ចុះហេតុដូចម្តេចបានជាមនុស្សស្វែងរកប្រាជ្ញាពីសម្នាក់មនុស្សឥតប្រាជ្ញា? សាលារៀនមាន ក្បួនខ្នាតមាន សូម្បីក្បួនខ្នាតជាគ្រឿងពិចារណាក៏ត្រូវបានអ្នកប្រាជ្ញាមានប្រាជ្ញាច្រើននិពន្ធកត់ត្រាទុកហើយ ហេតុដូចម្តេចបាន ជាមនុស្សមិនសិក្សាក្បួនខ្នាតទាំងនោះក្នុងសាលារៀនដើម្បីបានយោនិសោមនសិការ (សេចក្តីពិចារណាដោយ បញ្ញា) ហេតុដូចម្តេចបានជាមនុស្សជឿស្តាប់សម្តីសម្តែងរបស់បុរសមិនបានសិក្សាល្អក្នុងសាលា ប៉ុន្តែចាំរត់មាត់ និងឥតមានកម្រិតវិជ្ជាជាន់ខ្ពស់? ហេតុដូចម្តេចបានជាមនុស្សជឿរឿងរវើ រវាយអណ្តែតអណ្តូងឥតខ្លឹមសារ របស់ជនទាំងនោះ? ជួនកាល រឿងរបស់ជនឥតប្រាជ្ញានោះយល់ដឹងបានដោយលំបាក ហេតុដូចម្តេចបានជា មនុស្សសម្គាល់អ្នកសម្តែងទាំងនោះថាជាអ្នកមានសីល? ជួនកាល គេយើងមិនទាំងយល់ពាក្យថា សីល នោះផង ហេតុដូចម្តេចបានជាយើងចូលចិត្តជឿវិជ្ជាក្រៅសាលា ក្រៅក្បួនពិចារណា និង ក្រៅរង្វង់អ្នកប្រាជ្ញ ដែលមានប្រាជ្ញា?ព្រះពុទ្ធទ្រង់មិនបង្រៀនយ៉ាងនោះទេ ។
អាគតដ្ឋានំ : James Sok, សម្មាសង្កប្បសម្បន្នោ ឧបាសកោ
No comments:
Post a Comment